In Nederland is het internet altijd een vrij toegankelijk medium geweest. Alle content op het net was voor iedere Nederlander vrij toegankelijk. Tot begin van deze maand. Op 1 februari is een uitspraak van de rechtbank van kracht geworden. In de uitspraak staat beschreven dat de IP-adressen en domeinnamen waarvan The Pirate Bay opereert door de providers XS4ALL en Ziggo geblokkeerd moeten worden. Dit is natuurlijk heel vervelend voor klanten van Ziggo en XS4ALL, maar we zijn er nog niet.\r\n\r\nTen eerste heeft de rechter besloten dat er 3 IP-adressen waarvan The Pirate Bay opereert te blokkeren, maar wat zit er nog meer achter die IP-adressen. Om een webserver via internet benaderbaar te maken moet hij beschikken over een IP-adres, maar op 1 webserver kunnen meerdere sites gehost worden. Vergelijk het een beetje met een flat. Meerdere mensen gaan door dezelfde deur naar binnen om uiteindelijk naar hun appartement te kunnen, maar met het blokkeren van die deur blokkeer je dus alle appartementen. Verder heeft de rechter aangegeven dat als The Pirate Bay via een ander IP-adres mocht gaan opereren een fax en aangetekende brief van stichting Brein voldoende is om ook dit adres op de zwarte lijst te zetten.\r\n\r\nDeze veroordeling is verder ook helemaal niet uitvoerbaar. Op het internet zijn veel proxy servers beschikbaar. Via zo’n proxyserver kan je dan alsnog de website van The Pirate Bay benaderen en als we al deze proxies dan ook gaan blokkeren is het hek van de dam. En dan is er nog Tor, een netwerk wat vooral gebruikt om kinderporno uit te wisselen en in landen waar internet echt gecensureerd wordt. Ook via dit netwerk is het mogelijk om geblokkeerde content toch gewoon te benaderen. Simpelweg omdat je aanvraag gewoon via een andere server aankomt dan degene die door XS4ALL en Ziggo geblokkeerd worden.\r\n\r\nAl met al dus een beetje een dom besluit van mensen die totaal niet weten waar ze mee bezig zijn.\r\n
In de column van Youp las ik zonet het verhaal van Jossef. Jossef is de 2e Mauro geworden. Hij komt uit Eritrea en is 8 jaar geleden met zijn moeder naar Nederland gevlucht. Inmiddels is hij 9 en nu moet hij ons land verlaten, omdat de wet dat zegt. En de politiek die bemoeit zich hier na de kwestie Mauro niet meer mee.\r\n\r\nToen ik dit las moest ik meteen denken aan de identiteitskaart enkele maanden geleden. Een uitspraak van de hoge raad zorgde ervoor dat de kaart gratis verstrekt moest worden. Uiteraard kwam er meteen een rush op de kaarten aangezien we in Nederland wonen en als hier iets gratis dan komen we daar massaal op af. Via een spoed-wetswijziging wist de minister in 2 maanden het lek te dichten en nu moeten we met z’n alleen weer betalen voor onze id-kaarten.\r\n\r\nDan kan het wel denk ik bij mezelf. Als de schatkist van de BV Nederland in het geding is en onze ambtenaren bergen met werk moeten verzetten om heel Nederland van een gratis ID te voorzien dan kunnen we z.s.m. de wet aanpassen, maar als mensen die bijna hun hele leven in Nederland wonen en de rekentoets beter maken als de gemiddelde PABO student worden uitgezet dan geeft onze politiek niet thuis. Best logisch overigens in deze tijd van het jaar moet je namelijk niet stil staan bij je medemens. Dan moet je zorgen maken over het teruglopende aantal kerstbomen op Schiphol, want het is natuurlijk schandalig dat de vertrekhal nog niet vol staat voor 1 december.\r\n\r\nDe afgelopen jaren is ons land bang gemaakt. Bang door fundamentele moslims die vanuit hun grotten in het verre Afghanistan ons bedreigen met aanslagen. Die angst heeft er toe geleid dat malloten als Geert Wilders inmiddels de scepter zwaaien in ons land. Toch moet ik toegeven dat hij een punt heeft als hij het marokkaanse straattuig in Rotterdam aan wil pakken, maar dat jongens al Mauro en Jossef daar de dupe van moeten zijn is wel heel zwart wit.\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n
Het is alweer een tijdje geleden dat ik geschreven heb en nu de klok een uurtje terug is en de dag dus een uurtje langer is heb ik er vandaag weer een beetje tijd voor gevonden. Zoals de titel doet vermoeden gaat alles weer een beetje zoals vroeger. Althans we zijn een beetje op zoek naar dat ritme, maar dan met z’n drieën. De afgelopen week wil dat aardig lukken. Liv heeft haar eigen ritme van voeden gevonden en dat is redelijk stabiel. Zelf kom ik ook weer in een aardig ritme. Na een paar drukke weken op mijn werk is het nu weer iets rustiger en dus ook weer wat meer tijd voor thuis en mezelf.\r\n\r\nGisteren zowaar voor het eerst weer eens op de MTB gestapt en een lekkere tocht van bijna 50 KM gereden. Het voelde heerlijk en is een heerlijke afleiding om ff je kop leeg te maken. Moe maar voldaan lekker thuis gekomen en nog even lekker de huisvader uit gehangen. Ook het klussen gaan we weer een beetje oppakken. Vanmiddag eens kijken of we het dak op kunnen om weer een stuk van de dakkapel af te maken. \r\n\r\nKortom na enkele hectische weken begint er weer een heus ritme te ontstaan. Iets waar ik behoefte aan heb en waar ik me fijn bij voel.
Het is een roerige tijd geweest. Het is nu ruim 4 weken geleden dat onze dochter is geboren. Alles gaat inmiddels hartstikke goed met moeder en kind en dus kon ik vorige week, na 3 weken vakantie, met een gerust hart weer terug naar het werk.\r\n\r\nMoet wel zeggen dat het heel anders is om weer te gaan werken, met de wetenschap dat er 2 prachtige dames thuis op je zitten te wachten. Hoewel wachten..? Het is thuis een behoorlijk strak ritme wat gehanteerd wordt. Het gaat momenteel van voeding naar voeding. Dit komt voornamelijk doordat Liv nog steeds moeite heeft met drinken aan de borst. Dit betekend dat Charissa dus naast het voeden ook moet kolven om in een volgende sessie de gekolfde melk via de fles weer aan Liv te geven. Dit ritueel speelt zich zo’n 7 keer per dag af en kost ongeveer 1,5 tot 2 uur.\r\n\r\nGelukkig zien we wel vooruitgang in de borstvoeding. Met enige regelmatig zien we toch dat de fles niet meer nodig is en dat er een hele voeding uit de borst gedronken wordt. Dit bied perspectief. Vanmiddag hadden we een afspraak bij de verloskundige en tevens lactatiekundige. Hier hebben we weer wat handige tips gekregen om Liv volledig aan de borst te krijgen.\r\n\r\nAl met al begint het gewone leven dus langzaam weer zijn beloop te krijgen. Een gewoon leven wat met zo’n kleine hummel erbij niet meer zo is zoals het was. De hele zwangerschap heb ik geroepen dat ik me geen voorstelling wilde maken van hoe het straks zou zijn en achteraf ben ik blij dat ik dat zo gedaan heb. Moet zeggen dat het me soms best zwaar valt, maar als je dan weer in dat wiegje kijkt dan maakt dat allemaal helemaal niks uit.\r\n\r\nZoals eerder al gezegd is papa weer aan het werk. Het slaptekort moeten we maar even voor lief nemen. Ik moet zeggen dat het werk best een welkome afleiding is, maar aan het einde van de dag kijk ik er ook wel weer naar uit om naar huis te gaan. Met mijn gezondheid gaat het inmiddels beter. Vandaag voor de laatste keer bij de fysio geweest voor mijn elleboog. Na 3 jaar van behandelen zag hij geen reden meer om me langer te pijnigen. Ook heeft hij even naar mijn sleutelbeen gekeken. Hier zag hij geen problemen en ik mag dus weer lekker gaan sporten. Dit heb ik ook nodig aangezien ik merkte, en de fysio ook, dat de elleboog redelijk stijf wordt. Komend weekend dus maar eens kijken of ik de sportschool op kan gaan zoeken voor lekkere workout. Kortom ‘Back to work’\r\n
Het is zondag 28 augustus. Gisteren zijn 2 vriendinnetjes van Charissa geweest om haar eens lekker te verwennen en ons huis weer eens lekker te poetsen. Tijdens het ramen lappen had Nienke een plasje water ontdekt naast de radiator. Deze had ik net een paar maanden geleden opgehangen en nu bleek ie te lekken. Gelukkig heeft buurman Stephan tijd om me te helpen en samen met hem fixen we het probleem in een paar uurtjes. Hierbij moet ik wel bekennen dat ik meer assisteer met het aangeven van spullen. Mijn sleutelbeen staat me niet meer toe en vandaag merk ik dan ook dat ik het iets te ruig heb gedaan.\r\n\r\nHet is vandaag de verjaardag van mijn vader en we hoeven vanmiddag dus alleen maar even bij mijn ouders langs. Voor de rest van de dag kunnen we lekker rustig aan doen en na gisteren heb ik daar ook wel even behoefte aan. Heerlijk plof ik dus om 11 uur op de bank en zet de film aan waar ik gistermiddag aan begonnen was. Om 13.00 uur is de film voorbij en Charissa komt beneden om, naar ik denk, wat te eten. Ze komt naast met zitten en vertelt dat ze denkt dat haar vliezen gebroken zijn. Ik schrik en in een split second gaan er 2 dingen door mijn hoofd. Ten eerste is het 4 weken te vroeg en vorige week heb ik mijn sleutelbeen gebroken. Op dit moment ben ik helemaal niet in staat om papa te worden. Zo snel als de schrikreactie komt zo snel is hij ook weer weg. Tijdens de zwangerschaps cursus hebben we het vaak over deze verandering gehad en vaak kwam ook ter sprake dat kinderen niet wachten tot jij tijd hebt. Ze zijn er altijd en overal.\r\n\r\nDe verloskundige is snel gebeld en om aangezien er niks anders is als lekkend vruchtwater geeft zij aan om over een uurtje te komen kijken. Vanaf dat moment gaat het heel snel. Tijdens het eten krijgt Charissa weeën om de 7 minuten. Na het eten gaat ze nog even de was ophangen boven, maar als ik na een kwartiertje ga kijken kom ik haar puffend op een stoel tegen. De weeën komen nu om de 4 á 5 minuten en zijn een stuk heftiger. Snel weer de verloskundige gebeld en met een kwartiertje was ze er. Charissa zit inmiddels beneden op de bank de ene na de andere wee weg te blazen. De diagnose is dus snel gesteld. Deze bevalling is al behoorlijk ver en we moeten dan ook meteen naar het ziekenhuis, omdat de zwangerschap nog geen 37 weken heeft geduurd.\r\n\r\nSnel nog de noodzakelijke spullen in een tas gepropt en bij de verloskundige in de auto. (Zelf kan ik nog niet rijden) Hier aangekomen blijkt dat er al 8 cm ontsluiting is en enige tijd later kan Charissa beginnen met persen. Na 2 uur is blijkt dat het allemaal niet helemaal wil lukken. Charissa geeft zelf ook aan dat ze het niet meer vol houd en dus wordt er besloten om een vacuüm te zetten. Dit is als aanstaande vader niet echt fantastisch om te zien, maar gelukkig is het van korte duur. Nog 1x persen en dan is hij er zegt de gynaecoloog. Gelukkig heeft de man gelijk en om 18.34 zijn wij de trotse ouders van een dochter: Liv. Ze is 50 cm lang en weegt 3150 gram.\r\n\r\nLiv is 4 weken te vroeg geboren en Charissa heeft een behoorlijke wond, doordat er bij een vacuüm ook altijd een knip gezet wordt. Hierdoor was het noodzakelijk dat de beide dames in het ziekenhuis verzorgd zouden worden. Aangezien ik het niet zag zitten om met mijn pijnlijke schouder op een slaapbankje de nachten door te gaan brengen heb ik een pendeldienst naar het ziekenhuis opgezet en overdag voor de maaltijden een uitvalsbasis opgezet bij de opa en oma van Liv.\r\n\r\nWoensdag leek alles redelijk goed te gaan. Moeder en dochter mochten het ziekenhuis verlaten en we hadden hier alle drie naar uitgekeken. We stonden letterlijk met de tas in de hand om te gaan toen bleek dat Liv toch moest blijven. Ze zag wat geel, had een te lage temperatuur en had moeite met drinken. Allemaal kenmerken van een randprematuur.\r\n\r\nDiezelfde avond kwam alles tot een dieptepunt. Nadat ik even een uurtje was weg geweest om een hapje te eten, trof ik bij terugkomst enkel Nienke aan in de kamer. De verpleegster had haar verteld dat er zo iemand kwam, maar ze zat er inmiddels al 20 minuten. Ben dus zelf de gang, maar op gelopen en toen de verpleegster mij zag werd het verhaal al snel duidelijk. De hoeveelheid bilirubine in het bloed van Liv was te hoog en daarom moest ze onder een lamp. Op zich is dit niet heel erg, maar daarvoor moest ze wel gescheiden worden van haar moeder en dat leverde dus de eerste kraamtranen op. Gelukkig was Charissa opgevangen door buurvrouw Liesbeth die verpleegkundige op de couveuseafdeling is. Zij had ook de beste lamp uit het ziekenhuis voor Liv gereserveerd en hiermee moest de gele kleur dus snel verdwijnen.\r\n\r\nDit bleek ook toen de volgende morgen werd verteld dat Liv weer terug naar haar moeder mocht. Aangezien ze een sonde had gekregen moest ze nog wel in het ziekenhuis blijven, maar moeder en kind waren weer herenigd. Nu was het zaak om die sonde zo snel mogelijk uit haar maag te krijgen, want zodra ze zelfstandig voldoende kan drinken mag ze naar huis.\r\n\r\nNa overleg met de verloskundige hebben we vrijdagavond besloten om Liv bij te gaan voeden met gekolfde moedermelk via de fles. De eerst fles ging er in no time in bij madam, waardoor ze dezelfde nacht nog van die akelige sonde verlost werd. De volgende ochtend kregen wij het blije nieuws dat Liv naar huis mocht.\r\n\r\nInmiddels is ze nu een weekje thuis en gaat het heel langzaam steeds iets beter. Ze is nog niet krachtig genoeg om zelf voldoende uit de borst te drinken en krijgt dus nog steeds gekolfde melk van haar moeder bijgevoed. Ook heeft ze problemen om zichzelf warm te houden. Ze slaapt nu dus onder een dikke laag dekens met een kruikje.\r\n\r\nMet Charissa gaat het goed. Ze heeft zich ontzettend sterk getoond tijdens de bevalling en in de periode in het ziekenhuis kwamen de ware moedergevoelens naar boven. Geen moment heeft ze van haar kind willen wijken en ik ben dan ook heel trots op haar.\r\n\r\nMomenteel zitten we lekker thuis en genieten zoveel mogelijk van alles wat we tegenkomen. De nachten zijn nog wel zwaar, omdat er en gevoed en gekolfd moet worden en dat iedere nacht 2x. We hopen dat Liv zich snel ontwikkeld en voldoende kan drinken. Dit zal ons allen rust bieden.\r\n\r\nAls laatste wil ik iedereen bedanken die ons gesteund heeft in deze periode. Het is werkelijk ongelofelijk hoeveel kaarten we nu al hebben, terwijl de geboortekaartjes vandaag pas de deur uit zijn. Ook via twitter, hyves en facebook stroomden het medeleven en felicitaties binnen, om over de vele telefoontjes en sms’jes nog maar te zwijgen. Wij zijn iedereen hiervoor zeer dankbaar.\r\n
Het is alweer bijna een week geleden dat ik mijn sleutelbeen brak. Inmiddels voel ik me stukken beter als afgelopen zondag. De schaafwonden helen netjes en met de schouder gaat het iedere dag een stukje beter. Thuis loop ik alweer zonder sling rond. Pijnstillers heb ik langzaam afgebouwd. Wel moet ik voorzichtig zijn met abrupte bewegingen. Gisteren liet ik de handdoek van het aanrecht glijden en in een reflex probeerde ik hem te pakken. Dat wil dus niet en op zo’n moment ga je door de grond. Slapen is nog niet zo’n succes. Kan moeilijk draaien en de hele nacht op mijn rug liggen houd ik gewoon niet vol. Probeer dus maar zoveel mogelijk uurtjes te pakken en de rest soes ik wat op de bank overdag. Gewoon rustig aan doen dus.\r\n\r\nVanochtend ben ik weer voor controle in het ziekenhuis geweest. Eigenlijk werd er precies hetzelfde gedaan als vorige keer. Er werden wat vragen gesteld over mijn algehele gestel of ik veel pijn heb en hiervoor pijnstillers slik. Toen werd dezelfde foto bekeken als afgelopen weekend. Het verbaasde me een beetje dat er geen nieuwe werd gemaakt, maar volgens de arts had dit geen enkele zin. Conslusie van het geheel was dat het sleutelbeen na een week nog niet vast zit. Dat is ook in de lijn der verwachtingen. Na ongeveer 2 weken moet het weer redelijk aan mekaar zitten en daarna moet het zaakje verkalken waardoor het zijn stevigheid weer krijgt.\r\n\r\nWel mag ik op geleiding van de pijn alle bewegingen weer maken. Zwaar tillen daarentegen moet ik nog even laten, maar dat doe je vanzelf wel want als ik maar een beetje kracht moet zetten dan doet dat flink zeer. Heb nog steeds goede hoop dat ik voor de bevalling weer redelijk de oude ben. Dat is al over 4 weken, maar ik heb goede hoop.
Ik zit weer eens in de lappenmand. Gisteren bij een stukje fietsen hard onderuit gegaan. Zittend op de grond voelde ik al pijn aan mijn schouder. Na door wat tegemoet komende fietsers weer overeind geholpen te zijn ben ik terug gefietst naar Laag Soeren. Kon met mijn pijnlijke linker schouder het stuur niet meer vasthouden. Hier heb ik Charissa gebeld en meteen ook maar de huisartsenpost. Was bang voor een sleutelbeenbreuk en wilde er toch even naar laten kijken.\r\n\r\nTijdens het wachten toch maar even onder het shirt voelen en dat was niet goed. Voelde de breuk gewoon zitten. Bij de huisartsenpost ware ze snel klaar met me. Mitella en over 3 dagen maar naar je eigen huisarts. Aangezien de assistente enkel een mitella had en geen sling toch maar even naar de de Eerste Hulp. Hier waren ze veel resoluter. Er moesten foto’s gemaakt worden en een prik tegen tetanus was ook nodig.\r\n\r\nNa een nacht slecht slapen zit ik nu op de bank. Vrijdag mag ik me weer melden in het ziekenhuis. Pijn valt mee en ik hoop op een voorspoedig herstel. Over 5 weken word ik papa en daarbij wil ik moeder en kind toch goed kunnen assisteren. Ik hoop dus op een spoedig herstel.\r\n\r\nAangezien het typen met 1 hand niet echt lekker gaat laat ik het hier voorlopig even bij.
Vorige week vertelde ik dit blog verhuisd heb naar de Amazon EC2 Cloud. Uiteraard was ik dolenthousiast toen Amazon mijn account had gevalideerd en ik ben dus meteen aan de slag gegaan. Snel een instance aangemaakt en alles over gezet. Toen het goed leek te gaan de DNS settings overgezet en voilá een blog in de cloud.\r\n\r\nHelaas was ik bij het aanmaken van de instance vergeten te kijken in welke regio ik zit. Hierdoor draaide dit blog tot vorige week ergens in de amerikaanse staat Virginia. Op zich geen probleem natuurlijk, maar aangezien de meeste mensen die dit blog raadplegen in Europa wonen leek het me handiger om het ook daarvandaan te hosten, maar hoe verplaats je een EC2 instance over de Atlantische Oceaan?\r\n\r\nNa het nodige speurwerk bleek dit geen ‘drag and drop’ actie te zijn. Er moesten meerdere images aangemaakt worden in beide regio’s vervolgens moet je de juiste storage koppelen en als laatst je EBS storage syncen naar de andere regio. Hier heb je dan een kopie staan van je Amazon Machine Image (AMI) en hier kan je dan weer een Instance aan koppelen. Dit is in een notedop wat er moet gebeuren. Uiteraard geen rocket science, maar voor de gemiddelde leek toch een flinke uitdaging. Aangezien ik zelf ook behoor tot het soort wat liever lui is als moe ben ik even wat verder op zoek gegaan en kwam op de site van Cloudyscript. Hier vind je een set van verschillende scripts waar je handige dingen met je AMI’s kan doen, van security check tot een kopie van je AMI naar een andere regio.\r\n\r\nExact wat ik zocht. Na het invullen van wat gegevens stond een kopie van mijn Image binnen een kwartier in Europa. Hier een instance aan gekoppeld. Wat checks gedaan en wat DNS settings overzetten en we draaien nu in Europa (Ierland om precies te zijn) Al met al heeft de hele actie nog geen uur in beslag genomen. Eén kind kan de was doen.
We zijn weer eens verhuisd. Een paar maanden geleden heb ik dit weblog voor het eerst in de cloud gezet. Toen kreeg ik de mogelijkheid om een paar maanden met Windows Azure te spelen. Het cloudplatform van Microsoft biedt weliswaar ondersteuning voor PHP en met SQL Azure draait je WordPress database ook wel, maar echt hilarisch was ik er niet over. Bovendien zijn de kosten voor de kleinste Windows Azure instance me iets te gortig voor eens impel huis tuin en keuken blogje.\r\n\r\nDe uitdaging om alles technisch voor mekaar te krijgen was geslaagd en daarmee ben ik dus weer op zoek gegaan naar wat anders. In eerste instantie heb ik zelf weer wat hosting in elkaar geflanst, maar Cloud Computing blijft me toch boeien. Daarom heb ik afgelopen week, maar eens gekeken of WordPress ook op het EC2 platform van Amazon draait. Er zijn verschillende manieren om dit voor mekaar te krijgen en na een avondje proberen heb ik het voor mekaar gekregen.\r\n\r\nDit blog draait dus nu op een Amazon EC2 Micro Instance. Een Ubuntu OS, Apache webserver en een MySQL database. Voor mij als Microsoft man dus weer heel wat anders. Leuk om te doen en zeer leerzaam.\r\n\r\nBij het bereiken van deze migratie veel hulp gehad van I love free software\r\n\r\nAangezien Amazon een jaar lang gratis is kan ik voorlopig weer even vooruit.
Sinds ik in het bezit ben van mijn iPhone viel het me op dat steeds meer sites naast een gewone versie ook een mobiele versie hebben. Uiteraard wilde ik dit zelf ook. Met een beetje zoeken is het gelukt. Mooie plugin met een prima template voor de mobiele browser. Niet langer meer gezeur met inzoomen en eindeloos slepen.\r\n\r\nDit alles dankzij Alex King Die dit mooie template en de plugin voor WordPress heeft ontwikkeld.\r\n\r\nZelf even snel een paar wijzigingen gemaakt en wat vertalingen gedaan en hier is het resultaat. Voorwaarde is wel dat je een mobiele browser gebruikt.\r\n\r\nHave fun.
Cloud Computing | HealthCare Domotica | Social Media | Microsoft Specialist | Papa | Trotse Echtgenoot
